Kocham mój rodzinny Kraków choć przyznać muszę, że czasem męczą mnie tabuny turystów przewalających się przez miasto tam i nazad. Najpiękniejsze miejsca, znane z przewodników, zadeptywane są rok rocznie przez niemal 10 mln podróżników. Nie łatwo więc znaleźć zaciszną enklawę – taką w sam raz dla introwertyka.
Szukam więc pięknych miejsc, gdzie mogę spędzić czas w doborowym towarzystwie (red. w swoim własnym). W sobotę odwiedziłam jedno z nich: Wzgórze Lasoty. Spacer rozpoczęłam u jego podnóża od strony najstarszego z krakowskich cmentarzy komunalnych: Starego Cmentarza Podgórskiego. Wdrapałam się wąską ścieżką, klucząc między wycieczką młodzieży z Izraela i znalazłam się w miejscu, tak innym od tego znanego wszystkim Krakowa.
Na skraju polany moim oczom ukazał się niepozorny kościółek pod wezwaniem św. Benedykta zbudowany tuż nad przepaścią. Jest to najmniejsza świątynia w Krakowie, a mądrzy ludzie twierdzą, że również najstarsza. Wzniesiono ją lata temu – dokładnie w XI wieku – prawdopodobnie na terenie niewielkiego kompleksu dworskiego.
Jak to drzewiej bywało dwór obrała sobie na miejscówkę powabna dama. Pannica trwoniła cenne monety na zbytki. Tu bogato haftowana sukienka, tam góra ciasteczek i rzecz jasna to co cieszy kobiece oczy najgoręcej: błyszczące klejnoty. Za nic miała niedolę poddanych. Za swoje pożałowania godne zachowanie Dama na Krzemionkach została ukarana. Po dziś dzień jej mglista dusza snuje się po wzgórzu, a jej zadaniem jest trzymanie straży nad ukrytym skarbem. Nudzi się biedaczce więc po nocach przebiera się w prześcieradło i wyje (cyt. uuuuuu uuuu uuuuu) strasząc okolicznych mieszkańców. Legenda głosi, że może ją uratować krzepki młodzieniec. Wystarczy, że w środku nocy przywędruje na polanę i złoży deklarację, mówiącą ni mniej ni więcej „Chciałbym Cię odczarować bo ponoć trzymasz tu niezłe błyskotki” po czym przetrąci majątek w krakowskich lokalach na jadło i napitek.
Z tego co widziałam wielu próbowało sącząc dla odwagi liczne eliksiry. Nawet najsilniejszy o złowrogiej nazwie Żołądkowa Czysta nie był w stanie zniwelować strachu. Zbroja z trzema magicznymi paskami nie dodała im ani krzty animuszu, a malowanie na pobliskim forcie run „Wisła Pany” tylko pogorszyło sprawę…
Skończę może te bajania i na chwilę wrócę do rzeczywistości,a konkretnie do XIX wieku. Na wzgórzu, po prawej stronie – mojej prawej! a moja prawa bywa i po lewej – stoi fort, który jest jedną z pierwszych fortyfikacji Twierdzy Kraków. Budynek choć piękny, jest i mocno podupadły. Niestety naznaczony został rycinami podchmielonych wandali, którzy za cel obrali sobie stworzenie peanu na cześć ulubionych drużyn piłkarskich.
Tuż za kościółkiem św. Benedykta zaczyna się strome urwisko. Stając na jego skraju możesz ujrzeć przepiękną panoramę Krakowa. Natomiast, gdy obrócisz się o 180 stopni Twoim oczom ukaże się najpiękniejszy z krakowskich kopców – Kopiec Krakusa znany również pod nazwą Kopiec Kraka 😉 Jeśli wydaje Ci się, że już nacieszyłeś oczy mój drogi czytelniku to ostrzegam jesteś w błędzie. Stań po środku polany, tyłem do fortu św. Benedykta. Ujrzysz wieżycę pięknej, neogotyckiej świątyni pod patronatem św. Józefa, którą zaprojektował Jana Sas-Zubrzycki.
