Florencja w 48 godzin

Moją pierwszą wizytę we Florencji cechował pęd. Dwudziestu IT Geeków, niczym stado Strusi Pędziwiatrów, wartko przesuwało się przez zapchane uliczki. Nasze umysły zajęte były graniem w grę, a mięśnie wyścigiem w pontonach po rzece Arno. Było świetnie. Tylko Florencji we Florencji było jakoś za mało. Dlatego wróciłam, by spędzić z nią cały weekend.

Do stolicy Toskanii dotarłam z przesiedką. Pierwsza część podróży była definitywnym zamknięciem pewnego rozdziału. Późnym popołudniem wyleciałam z Krakowa na lotnisko Marconi w Bolonii. Gdy ostatnim razem pokonywałam tę trasę…. akcja toczyła się wartko 😉 To właśnie ten lot sprawił, że pożegnałam się z lataniem na parę lat. Tym razem dotarłam bez tego całego cyrku. Gdy zaczęły się typowo polskie owacje, łezka wzruszenia zakręciła się w mym oku. Uznałam w środeczku, że to trochę też dla mnie.

Po pierwszym sukcesie należało odtrąbić i drugi. Aerobus za € 6 dowiózł mnie na stację Bologna Centrale skąd miała rozpocząć się druga część podróży. Bilety na pociąg kupowałam tydzień wcześniej więc przepadły mi wszelkie zniżki wynikające z zasady: kto pierwszy ten lepszy. Za bilet w każdą ze stron zapłaciłam niemal € 17. Na tym etapie wiedziałam już, że nie zobaczę magicznych krajobrazów za oknem. Turbo-szybki pociąg relacji Bolonia – Florencja całą trasę pokonuje tunelem. No cóż, coś za coś. Dzięki temu dojechałam do dworca Santa Maria Novella w 37 minut i mogłam rozpocząć mój weekend we Florencji!

→ Czy weekend we Florencji wystarczy?

Lubię się powłóczyć. Mój model zwiedzania zakłada spontaniczne zaglądanie w bramy, nagłe zmiany kierunku oraz udawanie, że w lewo to w prawo. Umówiłam się ze sobą, że pierwsza wizyta w nowym mieście to ulice, targii, wzgórza i wiatr we włosach. Powietrze upchnięte w kubikach pomieszczeń zostawiam na później. Podróżuję z aparatem uwieszonym na szyi, a w plecaku upchnięty mam statyw i drugi obiektyw. Powiem otwarcie: dwa dni nie starczyły mi na wszystkie kadry.

Mam wewnętrzne przekonanie, że i Tobie weekend we Florencji nie wystarczy. Bez względu na to czy lubisz spędzać czas podziwiając dobra zgromadzone w muzeach, czy po prostu chcesz cieszyć się tętnem nocnego życia. Stolica Toskanii zasypie Cię nadmiarem miejsc, kadrów i wrażeń.

Nie pomyśl tylko, że odradzam Ci tak krótki wypad. Jedź, ciesz się chwilą i delektuj toskańską kuchnią. Odpocznij i naładuj baterie. Wracaj do Florencji po kilka razy. Dlaczego? No po prostu warto.

→ Kiedy lecieć do Florencji?

Może jutro! A jeśli nie jutro, to ze swojej strony polecam wizytę poza wysokim sezonem turystycznym. Tak jak wspominałam na początku artykułu, miałam okazję odwiedzić Florencję dwa razy. Obie wizyty przypadły na jesień i podczas obu słowo: przedzieranie się było aktualne. Historyczna część miasta jest mała więc chmary turystów brzęczą Ci nad uchem w dziesiątkach języków. Panie szturchają Cię w żebro gumowym Obagiem, a przewodnicy machają do azjatyckich turystów rozmaitymi przedmiotami uwieszonymi na kijku. Wolę więc nie wyobrażać sobie nawet cóż za – nomen omen – dantejskie sceny dzieją się w sezonie.

Co jeszcze jest ważne? Florencja leży w niecce. Latem, gdy temperatura osiąga swoje życiowe wyniki, miasto zmienia się w piekarnik. Powietrze z gorąca faluje, a Ty wariujesz w tym skwarze. No powiedz sam: bez sensu. B E Z  S E N S U. Lepiej polecieć do toskańskiej stolicy w pierwszej połowie jesieni lub wiosną, gdy temperatura sprzyja, a słońce przyjemnie opromienia pyszczek.

→ Trzeci wymiar Florencji

Istnieje teoria, wg której wśród wzgórz Toskanii leżą dwa miasta: Florencja i Firenze. Dzielą ze sobą jedynie współrzędne geograficzne, ulice skryte wśród brył wysokich kamienic i piękno florenckich dzieł sztuki. To, co je różni, to dusza. Firenze jest silna, pełna milionów wspomnień florentczyków i lokalnego patriotyzmu. Florencja należy do turystów. Ich szybkich spojrzeń, wygodnych butów i szelestu map.

Sama mam podejrzenia, że istnieje też  trzeci wymiar. To w nim, na schodach San Miniato al Monte, ludzie wstrzymują oddech w pierwszych minutach zmierzchu. To tu coś każe Ci wyjść parę metrów wyżej tylko po to, by zmienić perspektywę i znaleźć nowy punkt odniesienia. To również tu siadasz na krawężniku napełniając brzuch porchettą i racząc kubki smakowe czerwonym chianti wprost z plastikowego kubeczka. Chcę zaproponować Ci spacer właśnie po tym wymiarze Florencji. 48 godzin, podczas których ścisłe centrum jest tylko przystankiem w podróży.

→ Weź głęboki oddech

Na pytanie o to, co najmocniej urzekło mnie we Florencji, odpowiadam bez zastanowienia: kolory. Przez ponad dwie godziny z dziecięcą ciekawością obserwowałam ferię barw nad dachami renesansowego miasta. Błękitne niebo na moich oczach zmieniało się w złoto. Pół godziny później witało pierwsze minuty zmierzchu w fioletowym płaszczu. Na koniec tego spektaklu Florencja zmieniła się nie do poznania. Pochłonął ją głęboki granat, na tle którego biały marmur katedry Santa Maria del Fiore wyglądał wprost oszałamiająco

→ Zakumpluj się z Arno

Stawiam kropki i przecinki w dniu, który dla Florencji jest wyjątkowy. 4 listopada 1966 roku wody Arno wystąpiły z brzegów zatopiając najwięsze skarby Florencji. Jako pierwszy zraniony został kościół Santa Croce. Siła żywiołu niemal zerwała Ponte Vecchio. Uratował go prawdopodobnie ciężki samochód dostawczy, który dzień wcześniej zaparkował w niedozwolonym miejscu dociążając jeden z symboli Florencji. 51 lat temu Florentczycy pokazali jak mocna jest ich miłość do rodzinnego miasta. Zjednoczyli się nie tylko, by ocalić prywatny dobytek. Tysiące rąk z zanieczyszczonej oleistą mazią wody wyciągało obrazy, fragmenty fresków, stare księgi i rzeźby. Do dziś mury kamienic noszą znamiona żywiołu: znaczniki pokazujące dokąd sięgała woda…

→ Przez chwilę bądź turystą

→ A co jeśli zrobisz się głodny?

→ Florencja – plan zwiedzania